wpadaj, wpadaj, cthulhowa sesja czeka, a Ty złośliwie nie odpowiadasz na privy ;P

A widzisz, zapomniałam opowiedzieć moje "Ikigamowe" wrażenia, a są one całkiem pozytywne. Chodzi mi głównie o fabułę i pomysł na zrealizowanie całości. Ale najbardziej cieszy mnie to, że dwa tomy czytam w czasie jednej podróży do domu, więc szybko łyknęłam sztuk cztery. Psychologiczność serii jest chyba największym atutem. Czasami naprawdę poświęcałam chwilę na zatrzymanie się po którejś z historii i przemyślenie działania bohaterów i rzeczywistego wpływu Roz-kraju na ludność. Koleżanka moja ze studiów kolekcjonuje mangę kilogramami, a obecnie czyha na piąty - ponoć nie tak dawno wydany - tom, więc na pewno również go wchłonę. Do kupienia jeszcze mi daleko, bo jednak nieco za droga.

aaah, ikigami... hm, co by tu napisać. Jestem w posiadaniu dwóch tomów i jakkolwiek początkowo pomysł wydawał mi się świetny, potem entuzjazm mój nieco opadł.
Co mi się podoba: w każdej historii jest przynajmniej jeden pomysł, wątek, motyw, który łapie za serce. W pierwszej historyjce był to moment, w którym główny bohater zatrzymał się nagle i stwierdził "zmarnowałem swój ostatni dzień", w drugiej (która moim zdaniem była najgorsza) bardzo podobało mi się to napięcie które towarzyszyło bohaterowi, kiedy siedział w studiu i wiedział, że zaraz kojtnie. W trzeciej historyjce fajne było to, że w końcu coś się spieprzyło i happy end był raczej umowny, a w czwartej ujął mnie zimny profesjonalizm pani psycholog, która wyznała, że całe to uspokajanie pacjentów to tak naprawdę prochy w kawie. No i jest dynamiczny bohater, to się chwali. Zmienia się nieco z odcinka na odcinek, potwierdzając regułę, że człowiek prędzej czy później może przyzwyczaić się do wszystkiego.
O kresce nie będę się wypowiadał, bo i nie ma o czym - mangowe rysunki dzielą się na widowiskowe i przejrzyste, tutaj mamy do czynienia z tym drugim, co jest chyba logiczne w historiach obyczajowych. Troche wkurza mnie wpychanie zdjęć w tła, no ale cóż.
Co mi się nie podoba, to powtarzalność. Może na podstawie 4 historii nie powinienem się wypowiadać, ale budowanie wszystkiego na jednym pomyśle prędzej czy później zaczyna nudzić. To zresztą charakterystyczne dla całego nurtu mangi: znajduje się fajny motyw i powtarza go przez całą serię wprowadzając warianty, wariacje i kombinacje. Druga sprawa wynika z mojego ostatniego obcowania z komiksem euro-amerykańskim: manga to zwyczajnie zbyt płytki nośnik. Nawet tak ambitny pomysł jak ikigami staje się nieco śmieszny, kiedy wpleciemy w niego typowy dla azjatów patos, tendencję do nagłych nawróceń w kluczowym momencie i wszechobceną egzaltację. Na pozór obojętne "kurwa, ja umieram" Constantine'a niesie jak dla mnie dużo więcej emocji niż krzyczenie do siebie "Czy to na prawdę koniec? Ja na prawdę umrę? DLACZEGO?!"
No i manga (póki co) jednoznacznie zaznacza, że czyjaś śmierć zawsze coś zmienia, jest impulsem do nawrócenia i zboczenia ze ścieżki nieprawości. Mam tu mieszane uczucia, bo z jednej strony śmieszy mnie nieco założenie, że każdej śmierci musi towarzyszyć patetyczna historia zakończona happy endem i zgrabną pointą, że każdy zgon czemuś służy i jeśli umrze twoja ukochana - łeb do góry, ona się nie poddała, walczyłą do końca i chciałaby, żebyś ty też do końca walczył. A chuja, twoja ukochana nie żyje i jedyne co możesz teraz zrobić to zawinąć się w kokon własnych myśli i zdychać żywcem, dopóki nie wyjdzie ci to z głowy. Ale z drugiej strony, ikigami gra na bardzo czułym punkcie ludzkiego umysłu: nikt nie chce umrzeć  TAK PO PROSTU. Każdy by chciał coś przed śmiercią zrobić, coś wyznać, zaszaleć, pogadać z kimś, wyprostować swoje sprawy. I to jest właśnie powód, dla którego mimo całej masy irytujących rzeczy, dalej jako taki szacunek do serii mam.

Co do solanina: podobał mi się dużo bardziej, niż ikigami, a to ze względu na poruszoany temat: dorastanie i to, dlaczego bycie dorosłym ssie. Nie mam pojęcia jak czuje się umierający człowiek, pomimo długich godzin rozmyślań nad tym tematem. Ale wiem, jak czuje się dzieciak rzucony na głęboką wodę i muszę stwierdzić, że Solanin oddaje to wszystko dosyć wiernie. Urzekający w serii jest humor, który mimo iż naznaczony ogólnie pojętą sytuacyjnością i japońskością, jest całkiem strawny i przyjemny. Bohaterowie też zdają się być jakoś bardziej z życia wzięci i łatwo przychodzi utożsamianie się z nimi. Cała historia (mimo iż cierpi na te same dolegliwości co ikigami i kończy się słodziutkim happy endem) naznaczona jest jakimś piętnem ciężkości - praktycznie przez cały czas czytania coś tam mnie w duszy bolało, gdzieś na granicy własnej uczuciowości czułem jakiś ciężar, wiedząc, że w sielankowej historii prędzej czy później coś zgrzytnie i nadciągną czarne chmury.
No, to tyle w sumie.

Ale 300 nawet nie próbowało udawać głębokiej i refleksyjnej produkcji. To miał być film o fajnej sieczce i radosnym wyżynaniu kolejnych hord przeciwników, a patos - jakkolwiek śmieszny i sztuczny - bardzo do tematu przystawał, bo to w końcu była opowiedziana po hamerykańsku historia wojny, a nie historia jednostek i ich problemów egzystencjalnych wobec wojny. Mangowy patos też potrafi być znośny, były produkcje, gdzie krzyczane w kierunku własnym butne deklaracje jakoś fajnie się wpasowywały w całokształt, a do Ikigami jakoś średnio to pasuje - taka moja opinia.

korzystając ze świąt przebrnąłem w końcu przez Solanina. może ja inaczej dorastałem, ale postać Meiko jest dla mnie tak totalnie nierzeczywista że aż boli. rozumiem dziewczynę gdy narzeka, że ma nudną pracę, że dorosłość jest do kitu, a dorośli to źli ludzie i zgadzam się z nią, ale nie mogę pojąc jej bólu istnienia w momencie kiedy rzuca tę pracę i przez rok siedzi w domu grając w gry, czytając książki i ogólnie się opieprzając i dalej narzeka. chyba każdy kto ma dość oszczędności żeby przez rok siedzieć spokojnie w domu znalazłby sobie jakieś produktywne zajęcie, realizował swoje pasje czy coś, a nie tylko jęczał jaki to świat jest popieprzony. ale poza irytującą główną bohaterką pierwszy tom Solanina jest całkiem fajny. reszta bohaterów szybko zdobyła moją sympatię (zwłaszcza Taneda), a opowiadana historia przypadła mi do gustu, a tym co najlepsze jest mocne zakończenie. świetna, zmuszająca do refleksji historia, która zdecydowanie powinna się zakończyć na tomie pierwszym.

tom drugi. może tylko mnie dopadła ostatnimi czasy choroba, która wszędzie każe mi widzieć niepotrzebne kontynuacje (Buffy, Pan Lodowego Ogrodu), ale druga odsłona Solanina totalnie popsuła efekt jaki udało się uzyskać pierwszej. jedyne dobre strony drugiego tomu Solanina to wizyta ojca Tanedy u Meiko i granie Solanina przez zespół w nowym składzie. reszta to takie tam pierdy o niczym i nawet rzucanie telewizorem nie przekona mnie, że jest inaczej. teraz już nawet nie bardzo pamiętam jak się ten drugi tom zakończył i jakoś mało mnie to obchodzi. wielka szkoda że autor nie poprzestał na jedynce, za którą jednak zasługuje na tęgie brawa.

No, chyba faktycznie inaczej dorastałeś, bo ja jestem w stanie ją zrozumieć. Jak dla mnie Meiko nie była nierzeczywista, wręcz przeciwnie, bardzo dobrze oddawała wszystkie moje rozterki związane z powolnym wchodzeniem w dorosłość. Co do pierwszego tomu, zgadzam się. Co do drugiego - nie był tragiczny, ale fakt faktem, do jedynki nieco mu brakowało. Sporo rzeczy bardzo mi się w nim podobało - był taki dosyć spokojny, monotonny, nie generował nowych faktów, tylko podsumowywał stare. Kończył wątki, domykał sprawy.
A sam motyw zespołu w nowym składzie był dla jak dla mnie wyciągnięty z filmu familijnego. On umiera, ona gra, robią koncert, wszyscy szczęście. Publika wstaje, wszyscy klaszczą, pies zostaje dziedzicem majątku, Kevin bohaterem, a Garfield wraca do domu. Nope. Nie lubię takich finiszów.
Ale to co zaplusowało w drugim tomie to Billy. Facet wydał mi się jakoś strasznie bliski przez te swoje rozterki. No i miał genialne perypetie z motocyklem


Jestem świeżo po lekturze dwóch, grubych jak cegła prac pana Junji Ito. Zafundowałem sobie tym zakupem porządny strzał w stopę, bo nie dość, że 100 złotych przeznaczonych na wyżycie do dziesiątego odpłynęło w dal, to jeszcze powrócili moi starzy przyjaciele: nocne koszmary.

Nie mówię bynajmniej, że owe dziesięć dych uważam za kasę straconą, wręcz przeciwnie: Gyo i Uzumaki może nie dostałyby literackiego nobla, ani nawet Eisnera (chociaż chyba były nominowane), ale pokazały coś niesamowitego. Ugryzły sztukę tworzenia komiksów i ogólnie sztukę prowadzenia historii od strony, o istnieniu której nie miałem pojęcia. Pokazały, że nie potrzeba dudniącej muzyki, nagłych krzyków i potworów wyskakujących zza rogu, by zmusić odbiorcę do zmiany spodni na suche.
W obu przypadkach odnotowałem sporo powiązań ze stylem Lovecrafta: historie dzieją sie bez jakiejś wyraźniejszej przyczyny. Nie ma umierającej dziewczynki, która rzuca na miasto klątwę, nie ma pradawnej przepowiedni, nie ma starej czarownicy - jest jakaś ponadwymiarowa myśl, która sprowadza na ludzi szaleństwo, jakiś naturalny porządek, który wydaje nam się czymś dziwacznym i przerażającym.  Jest jakaś kosmiczna siła, która sprawia, że ludzie zwijają się w makabryczne, spiralne rzeźby z mięsa, są mordercze maszyny, które wyewoluowały na dnie morza z pierwotniaków i co? Who cares, wszechświat ma taki a nie inny sposób, żeby przywrócić równowagę i naturalny stan rzeczy - a że on jest nienaturalny dla człowieka - no cóż, pan Ito cały czas przypomina nam, że jesteśmy tu tylko gośćmi.

Uzumaki: The Spiral opowiada historię miasta zarażonego chorobą spirali. Nie dotyka ona jednak pojedynczych ludzi, jest to raczej jakby nowotwór samej rzeczywistości. Mieszkańców zaczynają dopadać dziwaczne manie i przypadłości powiązane z tytułowym kształtem. A to znajdujemy kogoś zwiniętego tak dokładnie, że zmieściłby się w plecaku, a to komuś wyrasta na plecach narośl w kształcie nautilusa, a to widzimy kochanków skręconych ze sobą niczym dwa kawałki drutu - motyw spirali pojawia się w najróżniejszych konwencjach, nierzadko zaskakując pomysłem.
Można by się zastanawiać nad samą pomysłowością autora właśnie - niektóre zagrania wydają się tak bardzo japońskie, że aż walą po oczach i wprawiają w zażenowanie - no bo do jasnej ciasnej, co w horrorze robi człowiek zmieniający się powoli w ślimaka? Albo anomalia pogodowa polegająca na tym, że każdy gwałtowniejszy ruch powoduje powstanie tornada? To przeszkadzało mi tylko jednak przez pierwsze kilkaset stron - w pewnym momencie człowiek jakby wpada w trans i przestaje analizować, czy pomysł jest fajny, czy nie. Zaczyna się po prostu chłonąć tę chorą, popieprzoną, zrodzoną w przećpanym umyśle historię. Ta już dawno porzuciła jakąkolwiek logikę, bohaterowie stracili zdrowy rozsądek, a nastrój akceptowania tej pokracznej rzeczywistości udziela się także czytającemu. Refleksja przychodzi jakiś czas po zakończonej lekturze.

Gyo napisana jest w zupełnie innym stylu - opowiada o ogólnoświatowej katastrofie - najeździe maszyn - pasożytów zasilanych gazami gnilnymi. Jako, że potrzebują coraz to nowych dostaw energii, kiedy jedno źródło zasilania się wyczerpie, maszyny chwytają najbliższą ofiarą, zarażają ją pewnym rodzajem bakterii i ciągną gaz z wciąż żywych, gnijących od środka organizmów. Wizja ostro popieprzonego szaleńca. Co najlepsze, początkowo manga zdaje się być kolejną idiotyczną opowieścią o inwazji zmutowanych grzechotników na Amerykę. Tylko ze zamiast grzechotników mamy biegające po lądzie ryby, a zamiast Ameryki - Japonię. Dopipero później Ito pokazuje nam, na czym na prawdę owa inwazja polega, wywlekając na wierzch coraz dziwaczniejsze wizje. Po lekturze czułem się nieco dziwnie, odczuwałem dosyć silny niepokój, jednak nie przeszkodziło mi to w rzuceniu sie do kompa i szukaniu kolejnych prac autora.
Na uwagę zasługują także umieszczone na końcach tomów historie dodatkowe: króciutkie scenki niepowiązane z głównym wątkiem. Te w Uzumaki były niezbyt ciekawe, natomiast w Gyo pojawiła się jedna, opowiadająca o ciekawym znalezisku odkrytym w zboczu góry - bez spoilowania, ale jak dla mnie było świetnie, mrocznie i smutno - zresztą, nie wiem jakim cudem autor to osiągnął, ale pod stosem straszności i obrzydliwości, które leją się ze stron, da się odczuć coś jeszcze. Historie są zwyczajnie smutne. Najpierw straszą, potem stwarzają poczucie beznadziejności, następnie zmuszają do akceptacji tej popieprzonej rzeczywistości. A na końcu, kiedy jest nam już wszystko jedno, zaczyna nam być po prostu smutno. I za to Ito ma u mnie jeszcze jeden, spory plus.

Damian napisał:

ale przecież ona nie wchodzi w dorosłość, tylko tkwi w zawieszeniu i jęczy.

Tym bardziej jest realistyczna. Nie miałeł nigdy w życiu okresu "Nie mam pojęcia co zrobić ze swoim życiem i boję się podejmowania decyzji" ?